مثل این است، دراین خانه ی تار،
هرچه، با من سرکین است وعناد:
از کلاغی که بخواند بر بام
تاچراغی که بلرزاند باد.

مثل این است که می جنبد یاًس
بر سکونی که در این ویران جاست.
مثل این است که می خواند مرگ
در سکوتی که به غم خانه مراست.

مثل این است، در او با هر دم
به گریز است نشاطی از من.
مثل این است که پوشیده، در اوست
هرچه از بود، زغم پیراهن.

مثل این است که هر خشت در آن
سرنهاده ست به زانوی غمی.
هرستون کرده از او پای، دراز
به اجاق غم بیشی و کمی.

مثل این است همه چیز در او
سایه در سایه ی غم بنهفته ست.
همه شب مادر غم بر بالین
قصه ی مرگ به گوش اش گفته ست.

مثل این است که در ایوانش
هر شب اشباح عزا می گیرند.
بیوه گان لاجرم، از تنگ غروب
زیر سرهرتاق  جا می گیرند.

مثل این است که در آتش روز
ظلمت سرد شبش مستتر است.
مثل این است که از اول شب
غم فردا پس در منتظر است.

خانه ویران! که در او، حسرت مرگ
اشک می ریزد برهیکل زیست!
خانه ویران! که دراو، هرچه که هست
رنج دیروز و غم فردایی ست!

احمد شاملو - دفتر شعر باغ آینه

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: